Een jaar borstvoeding

Vanaf het moment dat we besloten om een gezinnetje te willen vormen wist ik heel zeker ik ga borstvoeding geven. Toen zwanger worden langer duurde, bevallen alles behalve vlekkeloos verliep werd dat gevoel alleen maar sterker. Er is toch wel iets wat ik wel kan doen?! En ja hoor, borstvoeding geven was iets wat ons lukte. Er is geen vezel in mijn lijf die er ook maar gedacht heeft om te stoppen. Nooit!  Zij groeide erop de eerste 6 maanden, en nu, nu ze alles wat los en vast zit eet (daarbij gerekend ook steentjes, aarde en af en toe een hap zand) vaart ze er nog steeds wel  bij.

Ik kom uit een borstvoedingsvriendelijke omgeving, zo’n beetje alle vrouwen (moeder, schoonmoeders, tantes, vriendinnen, collega’s etc.) hebben borstvoeding gegeven. De één een paar maanden de ander langer dan een jaar. Ik heb een man die borstvoeding de normaalste zaak van de wereld vindt en het absoluut een gezamenlijke keuze vindt of en wanneer de borstvoedingsperiode teneinde is.

Vragen of het tijd wordt om te stoppen of hoe lang ik nog door denk te gaan krijg ik zelden, gelukkig! Ik voel me bevoorrecht om in zo’n omgeving te mogen zijn en niet constant met  vragen over het wel of niet stoppen met borstvoeding geconfronteerd te worden. Ik weet dat dit niet voor alle vrouwen zo is, al zou het mooi zijn dat er een moment komt waarop borstvoeding voor iedere baby, voor iedere mama vanzelfsprekend is.

Er zullen mensen zijn die zeggen "nog steeds" borstvoeding?! Voor mij voelt het niet als nog steeds. Het eerste jaar is in 2 keer knipperen met mijn ogen, 3 keer zuchten en 1 flinke scheet voorbij gegaan. het voelt niet alsof er een "groot kind aan de tiet hangt." Het voelt gewoon alsof het zo hoort.
En even voor de duidelijkheid, ik verplicht mijn kind niet tot borstvoeding (ooit geprobeerd een baby/dreumes/peuter/kleuter borstvoeding te geven die dat niet wel, trust me... Er gebeurt dan vrij weinig).  Ik heb geen idee wanneer het moment daar is dat de borstvoeding wel stopt, ik heb mezelf daarin geen belemmering opgelegd. we zullen wel zien. (al lijkt de WHO norm me wel een mooi streven)

Mijn lieve kleine meisje. Vandaag is ze een jaar oud geworden. Ze is nog steeds mijn kleine meisje al is ze aan de andere kant ook alweer zo ontzettend groot! Jeetje ze is al een echt mensje!

Waar ze in het begin klein en hulpeloos was is ze nu een ondernemend vrouwtje met een eigen wil!

Ik geniet nu extra van de momentjes die we samen hebben, die momentjes die alleen wij hebben, onze unieke band.

Lieve kleine poppedein, wat fijn dat ik jouw mama mag zijn.

Suzan.