... en als je dan niet rijden wil dan draag ik je.
Ik ben al een aantal keer begonnen met deze blog. Ik wilde heel graag iets schrijven over wat het dragen voor mij betekend. Maar wat er ook uit kwam het was of te slap (je nieuwe kapsel vers van de kapper verpest door de regen slap) of positiviteits goeroe irritant (inclusief tsjakka! laten we wel zijn daar zit niemand op te wachten één van zulks is meer dan genoeg), of verlichtend compleet met apostelen en hosties. Het laatste wat ik wil is mensen het idee geven dat ik de waarheid vertel of het licht kom brengen. Het is nl mijn waarheid, iets wat voor mij werkt. (en wat betreft het licht, iedereen bezit tegenwoordig wel een lamp, of in ieder geval een peertje, dus draai lekker je eigen lichtje aan)
Baby’s huilen, dat doen ze in het begin om van alles. Als nieuwbakken moeder heb je geen idee, er is iets met poep, plas, krampjes, te snelle toeschietreflex, te langzame toeschietreflex, te warm, te koud, of gewoon even huilen. (althans dat is hoe ik het me herinner) Die eerste weken is elkaar leren kennen, als gezin vormen naar dit nieuwe mensje dat je leven verrijkt maar ook op zijn kop zet. Het wordt nooit meer zo als het was, een zoektocht naar een nieuwe balans. Baby’s huilen en zijn het meest tevreden bij hun moeder of vader. Lekker liggen en een beetje aarden na 9 maanden in een warm bad te hebben doorgebracht.
Het is lekker hoor dat liggen, lekker kroelen met je kindje, maar op een gegeven moment dan zijn er toch andere zaken die roepen. Bijvoorbeeld het toilet, je krijgt honger of nog erger jeuk op een plek waar je net niet bij kan. Afijn, you get the picture. Een draagdoek was hier de uitkomst.
Ik had me van te voren verdiept in ergonomisch dragen (daarover meer een andere keer), geen babybungel zou er mijn huis in komen. Een doek zou het worden. Ik kocht een rekbare maar stapte daarna vrij snel over op een geweven exemplaar. In het begin deed dochterlief elk slaapje in de doek. Nu met 10 maanden slaapt ze niet meer dagelijks in de doek maar zeker op drukke dagen kan ze er heerlijk haar rust vinden.
Ik ben al een aantal keer begonnen met deze blog. Ik wilde heel graag iets schrijven over wat het dragen voor mij betekend. Maar wat er ook uit kwam het was of te slap (je nieuwe kapsel vers van de kapper verpest door de regen slap) of positiviteits goeroe irritant (inclusief tsjakka! laten we wel zijn daar zit niemand op te wachten één van zulks is meer dan genoeg), of verlichtend compleet met apostelen en hosties. Het laatste wat ik wil is mensen het idee geven dat ik de waarheid vertel of het licht kom brengen. Het is nl mijn waarheid, iets wat voor mij werkt. (en wat betreft het licht, iedereen bezit tegenwoordig wel een lamp, of in ieder geval een peertje, dus draai lekker je eigen lichtje aan)
Baby’s huilen, dat doen ze in het begin om van alles. Als nieuwbakken moeder heb je geen idee, er is iets met poep, plas, krampjes, te snelle toeschietreflex, te langzame toeschietreflex, te warm, te koud, of gewoon even huilen. (althans dat is hoe ik het me herinner) Die eerste weken is elkaar leren kennen, als gezin vormen naar dit nieuwe mensje dat je leven verrijkt maar ook op zijn kop zet. Het wordt nooit meer zo als het was, een zoektocht naar een nieuwe balans. Baby’s huilen en zijn het meest tevreden bij hun moeder of vader. Lekker liggen en een beetje aarden na 9 maanden in een warm bad te hebben doorgebracht.
Het is lekker hoor dat liggen, lekker kroelen met je kindje, maar op een gegeven moment dan zijn er toch andere zaken die roepen. Bijvoorbeeld het toilet, je krijgt honger of nog erger jeuk op een plek waar je net niet bij kan. Afijn, you get the picture. Een draagdoek was hier de uitkomst.
Ik had me van te voren verdiept in ergonomisch dragen (daarover meer een andere keer), geen babybungel zou er mijn huis in komen. Een doek zou het worden. Ik kocht een rekbare maar stapte daarna vrij snel over op een geweven exemplaar. In het begin deed dochterlief elk slaapje in de doek. Nu met 10 maanden slaapt ze niet meer dagelijks in de doek maar zeker op drukke dagen kan ze er heerlijk haar rust vinden.
Er staat hier een prachtige wandelwagen die zo ongeveer een handjevol
keren is gebruikt. Het dragen is voor mij zoveel makkelijker (geen gedoe met in en uitklappen om over trappen nog maar te zwijgen). Mijn kindje
heerlijk dicht bij me, kan alles goed zien maar kan ook heerlijk haar rust
vinden. Daarnaast heb ik mijn handen vrij om te doen wat er op dat moment
gedaan moet worden (boodschappen dragen, koken, de was). Daarbij voelt het
voor mij ook zoveel natuurlijker om op deze manier mijn kindje de wereld door
te sjouwen. Haar te laten kennismaken met het dagelijks leven. Ze kijkt mee met
het eten koken en weet nu ongeveer wel wat er gebeurt bij en kassa. Maar
daarnaast kan ze, als ze moe is van die dag in de dierentuin, ook heerlijk haar
rust vinden en in slaap vallen. Haar hoofdje dicht tegen mij aan, op mijn borst
of op mijn rug, af en toe een zacht snurkje maar vooral intense rust.
Al is mijn 10 maandertje een stuk zwaarder als die eerste maanden en
daarnaast ook nog eens druk met het ontdekken van de wereld om haar heen ik
draag haar nog steeds. Al is het niet meer dagelijks zeker nog wel een paar
keer per week. Het is voor mij het
ideale vervoersmiddel en daarbij ook de plek waar zij haar rust vind op
onrustige dagen.
Fijne draagmomenten.
Suzan
Dag Suzan,
BeantwoordenVerwijderenWat was de reden dat je overstapte op een geweven doek? (En ik herinner me dat mijn dochter er precies wat ongemakkelijk met haar hoofdje scheef in lag en ook wel huilde, ik lees dat wel vaker, had jij dat ook?)
Alvast dank. Katrien
Hoi Katrien,
BeantwoordenVerwijderenIk zie nu pas je reactie (heel erg veel te laat...) Ik vind het persoonlijk prettiger om met een geweven doek te dragen omdat het gewicht van je kindje beter verdeeld word en de doek eigenlijk niet uitzakt. Wat naar mijn idee bij een rekbare al vrij snel gebeurd. Dochterlief vindt het heerlijk in de doek, ligt er niet scheef in. Mogelijk dat dit te maken heeft met de knoop die je gebruikt?
Groet,
Suzan