Mommy Monday: de geboorte van Finn

Finns geboorte

Na Mika zijn geboorte volgde er een tijd van bloed zweet en en heel veel tranen. Van zowel Mika als van mij als verse mama. Na een maand of tien ploeteren dachten we dat het leuk zou zijn om ons veder onder te dompelen in het gezins leven en te gaan klussen voor een brusje (mix van broertje en zusje) voor Mika. We voelden ons net weer een beetje lekker en zagen het helemaal voor ons. Een mooi, warm nieuw babytje! En daar hoefde we niet lang op te wachten. Na 2 maandjes hadden we al een positieve test! Wauw wat een mooi gevoel. En ook een realisatie van o jeej! Daar gaan we weer. Bij een eerste kindje sta je er nog helemaal blank in en bij een tweede weet je wat je een beetje kan verwachten incl al dat bloed zweet en tranen.

Na 2 zwangerschappen kan ik concluderen dat ik en de horrormonen geen goede match zijn. Ik vind het geen feest om zwanger te zijn en verander van tijd tot tijd in een gremlin die in contact komt met water. Lief en fluffig versus monster in 2 sec. zeg maar..

Ik had het helemaal bedacht. Deze zwangerschap gaan we anders benaderen. Meer in contact met het kindje. We wilden wel weten wat we zouden krijgen, we gingen naar een haptonoom, zwangerschaps zwemmen om een beetje in shape te blijven en ik wilde thuis,  in bad bevallen. Wat het belangrijkste was, was dat ik niet weer maanden met bloed zweet en heeeeel veeeeel tranen wilde zitten. We lichtte hier iedereen die dit moest weten over in. Huisarts, verloskundige en familie/vrienden. Zo creëerde ik een vangnet voor mezelf. Manlief regelde lang vrij op zijn werk.

En daar was de 37 weken grens, ik mocht thuis bevallen! Ik voelde dat mijn kindje er klaar voor was, mijn lijf was klaar voor de bevalling. Ik had al enkele voor weeën gehad en voelde mijn kindje steeds verder in mijn bekken zakken. Mika werd ziek, Matty werd ziek en ik werd boos, heel BOOS. Mijn kindje wilde geboren worden, mijn lijf was op! En mijn mannen werden ziek en ik kon niet bevallen. Ik voelde letterlijk mijn baby zich terug trekken en hij kon niet geboren worden. Ik voelde aan dat als mijn mannen niet meer ziek waren dat de baby geboren zou worden.

Toen Mika op zondag, 38 weken zwanger, voor het eerst een breath holding spell mee maakte was ik er helemaal klaar mee. Ik sommeerde de baby er NU uit te komen. En Finn besloot die maandag avond om weer terug te zakken in mijn bekken. Wee voor wee voelde ik hem gaan en spoorde ik hem aan om zijn weg naar buiten te maken. Bij elke wee benoemde ik hem dat het goed was, dat ik van hem hield en dat hij zeer welkom was. Man lief kwam thuis en de weeën zetten niet door dus we gingen naar bed.

Rond 5 uur braken mijn vliezen en het water was helder. Ik kreeg niet direct weeën maar belde wel de vk om door te geven dat mijn water was gebroken omdat Mika zijn geboorte snel ging. Na een minuut of 10, na nog wat foto’s, begonnen de weeën. 1, en nog 1 en nog 1 en nog 1. De weeën volgden zich op met een tussen pauze van 2 min. Net als Mika gelijk een weeën storm. Staan kon ik de weeën het beste opvangen. Het bad werd gevuld, de vk kwam, Mika werd opgehaald door Suzan en de kraamzorg kwam.

Dat bad, ik ben er nooit in geweest. Ik wilde rust, ik kon niet meer! Ik was op, moe en doodsbang. Ik kon me niet concentreren, ik had pijn en wilde niet meer, ik ging naar bed. Ik ben heerlijk onder mijn fleece deken gaan liggen en ving op mijn zij de weeën op. Het pers gevoel kwam en ik perste mee. Na een aantal weeën voelde ik Finn indalen en maakte zijn weg naar buiten. Als eerste kwam zijn handje naar buiten en daarna zijn hoofd en op het moment duwde meneer zijn elleboog naar buiten, lee touwers move. Nadat zijn arm en hoofd geboren was bleven de pers weeën uit en wachtten we rustig af, duurde wel een minuut of 2 en toen voelde zijn lijfje. He he daar ben je zei ik toen ik hem voor het eerst uit mijn schoot tilde en op me borst legde.

Finn was geboren! Finn zijn placenta volgde vrij snel en toen werd hij afgenaveld met een navelveter. De blauwe klem die wilde ik niet.

Wat er na Finn gebeurde met de placenta en hoe de borstvoeding op gang kwam laat ik wellicht een andere keer weten. Er waren iig veel minder tranen van mijn kant uit!

Warme groetjes, Amanda