Mommy monday, mika's komst

22-11-2010 geregistreerd partnerschap

2012 huwelijksreis

Mika zijn komst was meer dan gewenst. Matty en ik wisten al heel vroeg in ons leven dat we samen een gezinnetje wilden vormen. Toen ik stopte met de anticonceptie pil bleek dat mijn menstruatie niet was wat het hoorde te zijn. ‘ Normaal’  hebben vrouwen een menstruatie cyclus van rond de 28 dagen. Mijn menstruatie cyclus duurde 35/50 dagen! Toendertijd hadden we geen kinderwens maar lieten de boel wel onderzoeken door iemand die graag naar dotten kijkt ;-) Ik bleek PCOS te hebben, polycysteus ovarium syndroom.  Wat voor mij kort gezegd in hield dat mijn eicellen zich ontwikkelden, veel en groot maar niet op tijd sprongen waardoor mijn cyclus in de war werd geschopt en leidde tot enorm lange cyclussen. Sommige vrouwen hebben veel meer kenmerken van PCOS zoals; overbeharing, overgewicht, schildklier problemen, diabetes en helaas nog meer ongemakken. Bij mij gelukkig alleen die te dikke eieren met spring vrees. Helaas heb je mooie, slanke, spring grage eieren nodig om zwanger te worden.. Om mijn eitjes te sparen ( er rijpten er per cyclus veel meer dan dat er nodig waren) moest ik weer aan de pil.

Toen de tijd daar was dat wij graag een kindje zouden willen ontvangen stopten we met de pil. Mijn cyclus was weer verre van normaal en we gingen in overleg met de gyn. We zouden het tot na ons trouwen aankijken en dan beginnen met vruchtbaarheids behandelingen. Na onze huwelijksreis was mijn cyclus weer enorm lang en waren we op het punt aangekomen dat we de menstruatie op te laten wekken om zo de medische molen te beginnen. Ik deed nog 1 laatste zwangerschapstest (de laatste van de 5067 testen die er vooraf aan gegaan zijn) en dan zou ik de gyn bellen voor een afspraak en de medicatie. De test bleek positief! Wauw!!!! 2 streepjes! Daar stond ik dan in mijn eentje met een positieve zwangerschapstest!

Man lief gebeld op zijn werk en die kon alleen maar o o o o oke.. zeggen haha. O ja en bij thuis komst; dan moet het wel een korte stoere naam worden want anders ziet de tattoo er niet uit ;-)

Na nog 487 testen want ja je moet het wel zeker zeker zeker zeker weten na maanden van teleurstellingen begon het kwartje te vallen. Ik weet nog dat ik naar mijn werk fietste en dacht, ik moet nu extra voorzichtig zijn want ik ben niet meer alleen.  Ik heb nu een kindje, ik ben nu een moeder!

Bijna elke week maakten we een foto van de baby, ik schreef netjes in mijn zwangerschaps dagboek, hield alles bij. Trots belde ik moeders voor moeders op om mijn urine op te vangen voor vrouwen die medicijnen nodig hebben om zwanger te worden.

De spanning om de eerste echo. Met 6 weken al omdat we niet wisten hoever we zwanger waren. Met 10 weken nog een echo en toen gingen we het aan iedereen vertellen. Wat was iedereen blij en verrast! Aan mijn vader gaven we een romertje met daarop; opa’s trots. Het kwartje lande iets minder snel hier maar super trots. Aan mijn schoonouders gaven we een box met een slab, speen etc erin. Schoon moeders moest er bijna van huilen!

De maanden gingen redelijk goed voorbij, geen misselijkheid, geen grote dingen. Wel was ik het heel erg moe. Slapen deed ik een gat in de dag! En ik bleek een cyste te hebben in mijn eierstok de grootte van een braadworst. Deze draaide weleens om zijn stokje wat een erg fijne sensatie gaf… En mijn hoofd kan niet goed zwanger zijn. Sommige vrouwen vinden het het allermooiste, fijnste, wat er is nou ik vind het niet het walhalla. Mijn hoofd kan niet omgaan met al die horrormonen.

Het getrappel in mijn buik, het hartje horen, die mooie bolle buik, geweldig!

Alle meningen… niet zo geweldig! Ik heb eens letterlijk binnen 2 min gehoord; jeejtje wat heb jij een mooie grote buik! Waar ik me omdraaide en ik hoorde dat mijn buik veeeeeeeel kleiner was dan de gemiddelde buik…. Tsja.. ieder heeft zo zijn eigen kijk op groot en klein.. gelukkig?!

Na 38.4 weken vond Mika het tijd worden om naar buiten te komen. Op mijn verjaardag braken spontaan om 23.46 mijn vliezen (op dat tijdstip werd ik 24 jaar eerder op de aarde gezet) waar meneer om 3.50 in het ziekenhuis ter wereld kwam. Een mooie, korte bevalling. Thuis mat de verloskundige 7 cm ontsluiting waarop we direct vertrokken (ze kwam, ze mat en we vertrokken). Man lief vond het fijner om in het ziekenhuis ons kindje te verwelkomen. Het maakte mij niet uit waar ik zou bevallen al was het midden in een weiland., als het maar zou komen.

Mijn water brak en we kwamen in een weeën storm te recht. Te vergelijken met een ruige zee, golf na golf na golf overvalt je zonder adem pauze. Staand kon ik mijn weeën het beste opvangen. Ik had verwacht nooit op mijn rug te bevallen maar zittend op de baarkruk was verschrikkelijk, op handen en knieën was niet fijn, staand hield ik niet meer voor dus kroop lekker in bed en gaf me over aan de persdrang die ik achteraf niet echt gigantisch sterk voelde. Ik wist dat de baby eruit moest, theoretisch gezien wist ik dat je hem eruit moest poepen maar de echte oerdrang.. niet echt. Na een tijdje persen kwam daar zijn hoofd en floepte zijn gladde lijf mee en kon ik mijn, MIJN kindje uit mijn schoot pakken en bij me neer leggen. Meneer kreeg gelijk een mutsje op en er werd gevraagd of ik mijn kindje mooi vond, weet ik het, hij heeft een muts op en ligt met zijn hoofd van me af hahaha.

Mijn ‘ onderkantje’ had gelukkig weinig schade. Ik denk door perineum massage en oefeningen met de epi no. Ik had 2 hechtingen en niet naar achteren maar van voor. Ja dames daar kan je ook uitscheuren, wist ik veel!

Mika was een voorbeeld baby dus we mochten na 2 uur vriendelijk vertrekken voor de volgende ouders to be.

Tot hier mijn moeder word verhaal. De rest laten we voor nu even achterwege. Kraamtranen die maanden bleven, bloedingen die bleven, borstvoeding wat niet liep en nog veel meer moois komen een andere keer, in een andere context, wellicht ook wel niet ;-)