Mommy Monday, als na je bevalling je been het niet meer doet.

Ik heb al een aantal keer verteld over mijn fantastische bevalling (not!) en het feit dat ik daar niet helemaal ongeschonden uit ben gekomen (om over de halverwege de bevalling ontdekte stuitligging nog maar te zwijgen...) Het hele beval verhaal kan je hier lezen. Vandaag gaan we het hebben over alles wat er na de bevalling gebeurde.

Een ruggenprik zorgt er (godzijdank!) voor dat je niks voelt tijdens een keizersnede. Het idee van chirurgisch materiaal wat enkele laagjes van mijn lijf doorsnijd is niet iets wat ik qua gevoel zou willen voelen. Dat houd echter ook in dat je op het moment dat de operatie voorbij is je tijdelijk niets kunt met je onderlijf. Wat er vervolgens gebeurt is dat je langzaam tintels krijgt en dat je onderlijf weer iets gaat voelen (zorgt er ook voor dat je de wond van de operatie weer gaat voelen, dat is altijd weer wat minder...).

Bij mij liep het toen dus een beetje mis. Mijn linkerbeen ging tintelen maar een stuk minder dan mijn rechterbeen. Na een aantal uren (stuk of 3) kon ik eigenlijk weer alles met mijn rechterbeen maar dat linkerbeen hing er maar een beetje slapjes bij. Om over het voetje, de zogenoemde klapvoet, nog maar te zwijgen.

Een week! Het duurde een week voordat ik naar huis mocht. Zonder antwoord wat er nou precies aan de hand was en de gedachte dat ik de rest van mijn leven een verlamd been zou houden (geloof me het vertrouwen op herstel was zo een beetje tot onder het vriespunt gezakt). Zonder hulpmiddelen ook... (thank god voor fijne familieleden met connecties die er voor zorgen dat er binnen 24 uur wel wat geregeld werd!). Ik heb zo'n 3 maanden mijn voet niet kunnen bewegen. Wat inhield dat ik liep met een voetsteun en de eerste 2,5 maand ook nog met krukken. Na een half jaar kon ik voor het eerst weer auto rijden en al met al heb ik 10 maanden gerevalideerd. 10 maanden... Mijn been en voet zijn weer functioneel, laten we het daar op houden :).

Ik heb wat artikelen gelezen. Een stuk of 3 dacht ik (zie link onderaan). In die artikelen gaat het over een vaginale bevalling waarin veelal kleine vrouwen met relatief grote baby's de hoofdrol spelen. Daarnaast heb ik met 1 iemand gesproken die een soort gelijke situatie heeft gekend, maar die na zo'n 12 weken weer op de been was. Dat zijn in totaal 4 gevallen. 4! Dat is niet bijster veel en ik kan me voorstellen dat als het zo weinig voor komt er ook niet veel onderzoek naar gedaan wordt. Helaas. Ik ben namelijk nog steeds op zoek naar antwoorden. Wat is er nou precies gebeurd en wat kunnen we doen om dit voor een volgende keer te voorkomen? Het maakt mij onzeker over een eventuele volgende zwangerschap en bijbehorende bevalling (laten we wel zijn, ze moeten er op een keer uit... Om Brigitte Kaandorp te citeren: anders knal je op een goed moment uit elkaar).

Bevallen was een drama want na 4cm (het punt waarop bekend werd dat dochterlief met de bips naar beneden lag) was ik nergens meer,  zou me niets verbazen als dit een hindernis gaat blijven en een keizersnede was ook een drama want na 4 uur had ik vanaf de knie een verlamd been...

Over het algemeen komt hetgeen wat mij is overkomen voor bij kleine vrouwen met grote baby's en dan met name baby's met een groot hoofd. Ik ben niet kleiner dan gemiddeld hoor eerder tot de middenmoot en dochterlief was zo'n 3700 gram (vast iets minder want ruggenprik zorgt voor een vals hoog geboortegewicht). Ik ben iig niet een 135 cm hoog vrouwtje met een een baby van 10 pond ;).

Maternale obstetrische neurologische complicaties, dat is de diagnose.

Wat er gebeurt is dat de baby drukt op een zenuw (of zenuwen) in je bekken (degene die zorgt dat je je voet omhoog en omlaag kan bewegen). Of dat er van buitenaf druk op de zenuw komt (bijvoorbeeld door lang op een baarkruk te baren). De zenuwen waar het specifiek omgaat zijn de volgende (voor degene die dat interssant vinden ;) ).

1) Nervus Ischiadicus, de heupzenuw loopt achterin het been en staat in contact met de spieren onder de knie. De zenuwe splitst zich in de nervus tibialis en der nervus peroneus communis.

2) Nervus Tibialis, de scheenbeenzenuw. De grootste afrakking van nervus ischiadicus en vertakt weer met de kuitspier. zorgt verder voor gevoel van de voetzool.

3) Nervus Peroneus communis, de kuitbeenzenuw. Aftakking van de nervus ischiadicus en splitst zelf weer in de Nervus Peroneus Profunda en de Nervus Peroneus Superficialis.

4) Nervus Peroneus Profunda, de diepe kuitzenuw. Doet een klein deel gevoel en zorgt voor innervatie van de Musculus Tibalis Anterior, Musculus Extensor hallucis longus en de Musculus Extensor Digitorum Communis.

5) Nervus Peroneus Superficialis, de oppervlakkige kuitzenuw. Zorgt voor gevoel van de voorvoet en voor de Musculus Peroneij.

Meer uitleg over een klapvoet (en de plek waar ik bovengenoemde informatie vandaan heb) vind je hier.

 Tijdens de baring en zeker als deze langzaam vordert komt er dus druk op die zenuw. Wat ik begrepen heb is dat je tijdens een bevalling dit voelt gebeuren, helse pijn en tintels waarbij je voet, tijdens opstaan, niet meer werkt. Ik heb dit alles niet gevoeld omdat ik dus verdoofd was. Wat maakt dat mijn verhaal net ietsje anders is (onduidelijk bijvoorbeeld wanneer de verlamming is ontstaan).  Bovengenoemde komt, aldus een artikel uit 2012 bij 1:2600 geboortes voor (ik zou heel graag recentere cijfers geven maar die heb ik nog niet gevonden, helaas...). Er zijn verschillende gradaties. Zo zijn er vrouwen die hun voet niet kunnen heffen of strekken er zijn vrouwen die het beide niet kunnen en dan nog de laatste categorie (waar ik dus tot behoor) met zowel een klapvoet als verlammingsverschijnselen aan het onderbeen. De plek van de beknelling zorgt voor de mate van verlamming.

Het verbaast me dat er niet meer te vinden is over dit onderwerp!

Mochten er vrouwen zijn die dit lezen en zichzelf herkennen schroom niet om contact op te nemen!  

Mochten er vrouwen zijn die bovenstaande hebben meegemaakt en daarna een "normale" bevalling hebben gehad ik zou graag je verhaal horen :) (en met normaal bedoel ik alles behalve een verlamd been overhouden aan je bevalling ;) ).

En mochten er doktoren zijn met veel verstand van zaken die per toeval op deze blog belanden, altijd goed om van gedachten te wisselen :).

Suzan.

Artikel 2002 ntvg  
Artikel 1988 ntvg