Mommy monday

Bevallen. Ik zag het helemaal voor me. Het bevalplan lag al geruime tijd klaar. Er werd soms nog wat aan gesleuteld maar het was zo goed als af. We bespraken samen onze ideeën. Waar manlief het een fijner idee leek om voor de zekerheid naar het ziekenhuis te gaan leek het mij steeds prettiger om thuis te blijven. Daar waar ik zelf kon beslissen hoe het zou verlopen, daar waar ik me goed voel. He bevalbad opblazen en gesprekken over of we wel of geen licht aan zouden doen, wel of geen muziek. Wel dat bad lenen bij de vk of toch niet?

In mijn hoofd was het romantisch een groot bad in de woonkamer, een rustig muziekje, een verloskundige op afstand manlief die mij slokjes drinken gaf en af en toe een koude of warme lap (maar net waar ik behoefte aan had) in mijn nek of op mijn rug legde.

In werkelijkheid ging het wat anders. Met een week of 28 kreeg ik een harde buik. En nog een, en nog een tot ik eigenlijk 24/7 een harde buik had. Het enige wat hielp was liggen. Een week lang kon ik alleen maar liggen. Een loopje naar de wc was te ver. 2 stappen of mijn buik stond al weer op spanning. Na een week was het een stuk geminderd, zo goed als weg. Bij controle van de verloskundige bleek dat dochterlief was ingedaald, mooi met het hoofdje in het bekken. Hoogstwaarschijnlijk waren de harde buiken hier de oorzaak van. Ik nam deze informatie aan maar bleef er een raar gevoel bij houden. De laatste 6 weekjes voor mijn verlof kon ik het gelukkig rustiger aan doen op mijn werk. En daarna begon het wachten. Het lange wachten waarin mijn bloeddruk ietwat begon te stijgen. Zeg maar gerust met een rap tempo omhoog klom. We gingen de 130ers in en voorbij. Iets waar ik de kriebels van kreeg. Er kwam een zeurderig toontje omhoog. Suus dit is niet goed. Uiteraard negeerde ik dat want alles was toch goed?  De testjes bij de vk (van die fantastische plassticks die net geen handig formaat hebben waardoor je uiteraard over je vingers piest…) gaven aan dat er niets was om me zorgen te maken. Kindje lag mooi, hoofdje naar beneden, hartslag perfect wat wilde ik nog meer. Nog steeds dat stemmetje negerend, want ja waarom zou je naar je gevoel luisteren? Ondertussen raakte ietwat gestrest van de klim die mijn bloeddruk maakte. Dus toen ik voor een extra controle naar de vk ging vroeg ik om een verwijsbrief. Ik wilde meer onderzoek want het voelde niet ok. Op de een of andere manier kwam er een vreemde soort rust. Het was ok. In het ziekenhuis aan de ctg, alles zag er goed uit. Zo op het eerste gezicht leek alles prima. Maar de bloeddruk was hoog, ik was bijna 39 weken en een inleiding leek een goed idee. En weer kwam die rust over me. Het is goed. We gaan dit doen. (het bloed onderzoek zou uiteindelijk uitwijzen dat ik een zwangerschaps vergiftiging had).

Ik weet nog goed dat ik daar samen met Amanda, manlief was aan het werk, zat en dat ze zei wat fijn nu kan je nog even snel je benen doen. Ik weet ook dat ik daar op dat moment totaal niet bij stil had gestaan. Het enige wat er door mij heen ging was mijn kindje komt en het is goed.

’s Avonds mochten manlief en ik ons melden op de afdeling. We kregen een kamertje. Ons ziekenhuis heeft een rooming in systeem en zelfs enkele kamers met een bad. Mocht er iets mis zijn met de baby na de bevalling dan is alle apparatuur op de kamer aanwezig iets waarvan ik vind dat elk ziekenhuis dat zou moeten bieden. Het voelde niet als thuis maar het voelde wel goed. Er ging iets gebeuren voordat dat nare gevoel nare dingen zou gaan doen. (even voor de duidelijkheid ik heb wel vaker iets onder de leden zonder symptomen wat er voor zorgt dat ik in korte tijd zeer ziek kan worden). Ballon werd ingebracht en we mochten gaan slapen. De volgende ochtend werd mijn bevalplan doorgenomen en er was eigenlijk met niks een probleem. De vliezen werden gebroken (jeetje wat is dat water warm!) en zaten we op 2 cm. Ik ging aan zo’n prachtig infuus en we waren op weg. Tijdens het proces tot de eerste 4cm heb ik geen enkel moment het idee gehad dat ik niet kon doen wat ik wilde. Ik zat heerlijk te ontspannen en de weeën op te vangen. Af en toe in manlief zijn handen knijpen en gaan. Toen er voor de tweede keer gevoeld werd zat ik nog steeds op 4cm. “Huh? Voelt wel wat zacht dat hoofdje.” Ik dacht heel even dat ik ter pleke zou neerstorten. Mijn kind heeft geen schedel. Het eerste wat door mijn hoofd ging was dat. Mijn kind heeft geen hoofd, het is niet goed het is niet goed. Ik geloof dat het seconde werk was want daar was de volgende wee al weer. “We halen er even een echo apparaat bij.” Na de wee was het echoapparaat daar en ja hoor, daar lag dochterlief met kont en al in mijn bekken.

Niemand, maar dan ook echt helemaal niemand heeft gemerkt/gezien/gevoeld dat ons meisje niet goed lag. 12 weken lang heeft met haar kontje in mijn bekken gelegen. Elke controle zei de vk (en wij hebben een clubje vk’s dus telkens een andere), ze ligt mooi ingedaald met haar hoofdje. In het ziekenhuis heb ik een aantal gynaecologen gezien en ook die hadden niks in de gaten. Volgens mij was het de 10^e persoon die keek/voelde en er achterkwam dat dochterlief wat eigenwijs is aangelegd.

Ik weet niet of je weet wat er gebeurt als je weeën krijg, als je gaat bevallen? Bij mij ging het perfect, ik kon me heerlijk op mezelf concentreren in mijn eigen wereldje mij richten op mijn kind. Dit omdat ik op niks anders hoefde te letten. Kind lag goed, kind deed het goed en straks zou ik van die bloeddruk af zijn en kon ik gaan genieten.

Op het moment dat je tussen 2 weeën door te horen krijgt dat je baby niet goed ligt gebeurt er iets. Ik had me op alles voorbereid. Een lange bevalling, een weeënstorm, bevallen in bad een keizersnede alles behalve een stuitbevalling want mijn kindje lag al vanaf week 28! (!!!!!) ingedaald met het hoofd naar beneden…

 Ik schreeuwde dat ik echt absoluut geen keizersnede ging doen en dat was dat. Ik ging verder met een hoofd vol vragen en een hart vol verdriet. Het gevoel dat mijn gevoel klopte, er was iets mis overviel me. Zie je wel, zie je wel...
 Ik ben nooit meer aan bevallen toe gekomen. Weeën wegwerken proberen terug te keren naar dat plekje in mijn hoofd het mocht niet baten. 5 uur later zat ik nog steeds maar op 4 centimeter. Ik kon niet meer. De weeën waren teveel en in mijn hoofd, mijn ziel geknakt. Om 18.10 uur is onze prachtige dochter geboren met een keizersnede op een manier waar ik erg tevreden over ben. Rustig, navelstreng net even langer laten zitten, gelijk bij moeders en daarna lang huid op huid (het eerste uurtje wel met manlief want ik verloor nog even een litertje bloed, uiteraard... Dat kon er ook nog wel bij ;) ). Waarna een borstvoedingsperiode volgde die nog steeds niet teneinde is. (het feit dat ik een verlamd been overhield aan de bevalling laten we maar even achterwege, ik loop weer, dat is het belangrijkste).

Dat gevoel dat ik niet thuis kon brengen met 28 weken. Dat gevoel wat er was met het oplopen van mij bloeddruk. Naar dat gevoel had ik beter moeten luisteren. Ik ben voor thuisbevallingen ik ben voor bevallen op elke manier behalve op je rug ik ben voor hands off bevallingen. En als er ooit een tweede kindje ons leven mag verrijken zijn dat de dingen waar ik voor ga. Maar boven alles ben ik voor bevallen op een manier die bij mij past. Een manier die bij jou als moeder past. Voor eerlijke voorlichting zodat wij, wij vrouwen een keuze kunnen maken gebaseerd op informatie die klopt. En of die keuze dan is, thuisbevallen, in een bad bevallen, in het ziekenhuis met een ruggenprik, in een slootje naast je huis of in je groententuin, I don't care. Wij vrouwen, wij kunnen dit. Wij zijn gemaakt om baby’s op de wereld te zetten en boven alles naar ons gevoel te luisteren. Ik ben er van overtuigd dat als ik met 28 weken me niet had af laten schepen met “maar dit hoort erbij mevrouw” ik zo anders die bevalling was ingegaan. Dan had er verder onderzoek gedaan kunnen worden dan had ik  een draaipoging door middel van acupunctuur geprobeerd of me voorbereid op een stuitbevalling,of nog verder gezocht naar de mogelijkheden.

Ik kijk niet terug op een vervelende keizersnede maar wel op een heleboel missers van zogenaamde professionals... niet alleen tijdens mijn bevalling maar juist ook tijdens mijn zwangerschap. Mocht er ooit een volgende keer komen dan luister ik beter naar mijn gevoel en heb ik daar meer vertrouwen in dan in de mening van een ander. Volgens mij is het mijn lijf en heb ik daar alle zeggenschap over.

Suzan 

Blogs die je misschien ook wel interessant vindt:

Miss Natural

Thuisbevallen met 43 weken