Rije rije rije in een wagentje...

... en als je dan niet rijden wil dan draag ik je.






Ik ben al een aantal keer begonnen met deze blog. Ik wilde heel graag iets schrijven over wat het dragen voor mij betekend. Maar wat er ook uit kwam het was of te slap (je nieuwe kapsel vers van de kapper verpest door de regen slap) of positiviteits goeroe irritant (inclusief tsjakka! laten we wel zijn daar zit niemand op te wachten één van zulks is meer dan genoeg), of verlichtend compleet met apostelen en hosties. Het laatste wat ik wil is mensen het idee geven dat ik de waarheid vertel of het licht kom brengen. Het is nl mijn waarheid, iets wat voor mij werkt. (en wat betreft het licht, iedereen bezit tegenwoordig wel een lamp, of in ieder geval een peertje, dus draai lekker je eigen lichtje aan)


Baby’s huilen, dat doen ze in het begin om van alles. Als nieuwbakken moeder heb je geen idee, er is iets met poep, plas, krampjes, te snelle toeschietreflex, te langzame toeschietreflex, te warm, te koud, of gewoon even huilen. (althans dat is hoe ik het me herinner) Die eerste weken is elkaar leren kennen, als gezin vormen naar dit nieuwe mensje dat je leven verrijkt maar ook op zijn kop zet. Het wordt nooit meer zo als het was, een zoektocht naar een nieuwe balans. Baby’s huilen en zijn het meest tevreden bij hun moeder of vader. Lekker liggen en een beetje aarden na 9 maanden in een warm bad te hebben doorgebracht.


 
Het is lekker hoor dat liggen, lekker kroelen met je kindje, maar op een gegeven moment dan zijn er toch andere zaken die roepen. Bijvoorbeeld het toilet, je krijgt honger of nog erger jeuk op een plek waar je net niet bij kan. Afijn, you get the picture. Een draagdoek was hier de uitkomst.
 Ik had me van te voren verdiept in ergonomisch dragen (daarover meer een andere keer), geen babybungel zou er mijn huis in komen. Een doek zou het worden. Ik kocht een rekbare maar stapte daarna vrij snel over op een geweven exemplaar.  In het begin deed dochterlief elk slaapje in de doek. Nu met 10 maanden slaapt ze niet meer dagelijks in de doek maar zeker op drukke dagen kan ze er heerlijk haar rust vinden. 

Er staat hier een prachtige wandelwagen die zo ongeveer een handjevol keren is gebruikt. Het dragen is voor mij zoveel makkelijker (geen gedoe met in en uitklappen om over trappen nog maar te zwijgen). Mijn kindje heerlijk dicht bij me, kan alles goed zien maar kan ook heerlijk haar rust vinden. Daarnaast heb ik mijn handen vrij om te doen wat er op dat moment gedaan moet worden (boodschappen dragen, koken, de was). Daarbij voelt het voor mij ook zoveel natuurlijker om op deze manier mijn kindje de wereld door te sjouwen. Haar te laten kennismaken met het dagelijks leven. Ze kijkt mee met het eten koken en weet nu ongeveer wel wat er gebeurt bij en kassa. Maar daarnaast kan ze, als ze moe is van die dag in de dierentuin, ook heerlijk haar rust vinden en in slaap vallen. Haar hoofdje dicht tegen mij aan, op mijn borst of op mijn rug, af en toe een zacht snurkje maar vooral intense rust.

Al is mijn 10 maandertje een stuk zwaarder als die eerste maanden en daarnaast ook nog eens druk met het ontdekken van de wereld om haar heen ik draag haar nog steeds. Al is het niet meer dagelijks zeker nog wel een paar keer per week. Het is voor mij  het ideale vervoersmiddel en daarbij ook de plek waar zij haar rust vind op onrustige dagen.

Fijne draagmomenten.

Suzan

Ezeltje prikje

Vaccineren

Tsja een heel gevoelig onderwerp. Ik ga ook niet hier geen kant kiezen en zeg niet dat het een beter is dan het ander. Maar wij kiezen bij Finn wel voor een afwijkend programma, onze beweegredenen? Hier onder een tipje van de sluier.

Waar doe je goed aan. Je hebt duidelijk 3 kampen, nou ja 4. Mensen die zeker weten ‘voor’ zijn, mensen die heel zeker ‘tegen’ zijn, mensen die twijfelen en mensen die het maar doen omdat het zo heurt.. Wij hangen in de groep voor twijfelaars. Ouders die niet weten waar ze goed aan doen. We komen uit de groep omdat het heurt en niet beter wisten en ook dankzij een emotioneel zeer flexibele kraamperiode en enige (lees flinke) druk van het consultatiebureau Mika volledig hebben gevaccineerd tot op heden.

Kind 1 lijkt altijd wel de dupe te zijn van alle geijkte normen en kind 2 van alle norm afwijkende perikelen.

Mika is ‘volgens’  schema gevaccineerd. Hij heeft hier gelukkig niet zichtbaar op gereageerd voor zover we weten. Finn is tot op heden nog niet gevaccineerd en hij is bijna 5 maanden oud. Waarom? Stukje bewustwording, stukje realiteit, stukje zelfverzekerdheid, stukje angst.. Het begon met 8 weken op het antroposofische consultatiebureau. Gaan jullie vaccineren? Hmmm nee.. ‘super’! We hebben informatie opgezocht bij vereniging kritisch prikken tijdens de zwangerschap. Weet je waarom kinderen worden gevaccineerd? Hmm ja om ziekten tegen te gaan.. Ja en welke ziekte? Komen deze nog voor? Hoe kom je eraan? Wat is het natuurlijk verloop ervan? En zo nog veel meer vragen. Echt een eye opener voor mij toen.

En dan al die keuzes, verlaat vaccineren. 6 maanden, 12 maanden, 24 maanden. DKTP, DTP, alles uit splitten noem maar op. Waar doe je goed aan.. Niemand heeft het antwoord voor jou als ouder. Je moet doen wat goed voor jou voelt maar hoe doe je dat als alle mensen een mening hebben.  Als de norm is dat je vaccineert, als je geen andere ouders kent die afwijken. Er geen eenduidig antwoord is. Dat elk kind anders is en anders kan reageren op een vaccinatie. Hadden we maar een glazen bol, een zekerheid dat het goed is, wat je ook beslist.

De ‘voor’ kant ken ik, hup spuiten erin en zo liefst het vroeg mogelijk. Want ja baby’s van 8 weken krijgen difterie, kinkhoest (misschien wel maar dat vaccine werkt niet, ook niet volgens het RIVM), tetanus (omdat ze zo graag buiten spelen en straatvuil in hun wonden krijgen), polio, hepatitis b door aanmerking komen met bloed, speeksel en seksueel contact met mensen die hepatitis b hebben en dan nog die andere; pneunokokken waarvan ik even niks kan zeggen. Sorry deze opmerking moest hier even in ;-)

De ‘tegen’ kant ken ik ook maar hun beweegredenen niet zo zeer. Dus was er laatst een lezing van Door Frankema ( geweldige enthousiaste, op een missie zijnde vrouw) in Gouda en daar ben ik heen geweest.  De zaal leek vol te zitten met 24 fanatiekelingen die niet van plan waren te gaan vaccineren en ik ;-) maar hoe verder de avond vorderde en mensen vragen gingen stellen kwam ik er achter dat er meer mensen, vooral mannen, vaders, sceptisch waren. De vrouwen, moeders waren er echt van overtuigd dat vaccineren niet goed is. Zie je wel, ik zei het toch werd er een aantal keer geroepen. Ik zelf had ook echt een Oprah momentje, AHA! Dus zo zit het! Of in ieder geval zo kan je er ook naar kijken en ik kan me daar in vinden. Waarom zou ik een vaccinatie inspuiten die niet/afdoende werkt. Waarom vaccineren tegen heb b als deze maar, geschat, 12 jaar werkt en deze eigenlijk niet bedoelt was voor      ‘deze bevolkingsgroep’, heel oneerbiedig gezegd.

Wat mij ook zorgen baart is het feit dat we steeds meer gaan vaccineren. Maar hoe meer ziekten wij elimineren, of proberen te elimineren, hoe meer deze ziektes worden aangevallen hoe sneller deze zich ontwikkelen om te overleven. Dan worden deze ziektes lelijker, groter, brutaler en niet eenvoudig te genezen. De medicijnen die nu nog werken, werken straks niet meer voldoende.. en dan? Dan worden onze kinderen als nog ziek alleen dan door een ergere variant van een ‘onschuldige’ kinderziekte. Maar goed, je wilt niet dat je kind ziek word! One way or another.

Ik denk dat vaccineren je een ‘schijn veiligheid’ gevoel geeft. Zo word het wel de wereld in gebracht. Spuit dit in je baby en je baby word hier niet ziek van. Je baby gaat hier dan niet dood aan. Als jonge ouders word de angst aangepraat. Je wilt geen ziek kind, geen kind dat overlijd aan de gevolgen van een ziekte, de aflatende zorg bij de behandeling van de ziekte. De angst die je word aangepraat als jonge ouder; vooral al de vaccinaties doen, niet samen slapen, je kindje groeit niet goed jij hebt geen goede borstvoeding, hapjes met 4 maanden anders krijgen ze een voedselallergie, gepureerd eten want anders stikken ze, geen katoenen luiers want anders blijf je wassen, geen wegwerp luiers want anders komen ze nooit uit de luiers…. En ga zo maar door.

Nu ga ik heel eerlijk bekennen dat wij ons afwijkende vaccinatie schema niet aan iedereen hebben verteld. Er word bij een tweede kindje aanzienlijk minder gevraagd over dat soort dingen dus er word gewoon niet over gesproken. We houden het niet expres achter maar staan er ook niet mee op de markt.  Niet omdat wij niemand anders willen bereiken maar omdat in onze omgeving hier niemand iets aan heeft. Waarom ik wel deze blog schrijf.. omdat ik ook hoop mensen wakker te maken, aan het denken te zetten. Niet klakkeloos in je kindje spuiten maar een bewuste keuze maken. Als je wel vaccineert doe dat dan met vol verstand, laat je informeren. Je geeft je kind ook geen drugs als de dokter zegt dat dat heus wel kan. Lees je in, weeg de voors en tegens tegen elkaar af en maak je keuze. Het zijn jouw kinderen. Je zou zelfs kunnen wachten tot ze zelf de keuze kunnen maken.. Het zijn jouw kinderen maar hun lijf, hun leven. Maar dat gaat misschien een brug te ver ;-)

Wat ook leuk is om nog even toe te voegen dat bijna ieder land er een eigen vaccinatie programma op na houd. De verenigde staten bijvoorbeeld. Die vaccineren al op de eerste of tweede dag! De Scandinavische landen starten over het algemeen later met inenten en enten ook veel minder. In België zijn niet alle vaccinaties vrijwillig, sommige zijn VERPLICHT. Dit is in meerdere landen zo. In Australië loopt nu het debat dat de premie de ouders van niet gevaccineerde kinderen hun kinderbijslag wil onthouden.  Ook een leuk weetje, in Nederland geld de hoogste graad van gevaccineerde mensen, 95%. Van de europese landen. Of dit volledig klopt vraag ik mij af. Iedereen krijgt namelijk zijn vaccinatie papieren maar niet iedereen gebruikt deze en meld dit..

Zo las ik vandaag ook een artikel over cijfers die het RIVM heeft gepubliceerd over vaccinatie schade. 800 kinderen, waarvan hun het weten, krijgen per jaar vaccinatie schade door onze, hun goedgekeurde vaccinaties. ADHD, PDD-NOS, koemelk allergie kwamen voor de jaren 80 niet/nauwelijks voor. Kwam dit doordat er voor die tijd minder werd gevaccineerd, komt dit omdat vrouwen eerder weer aan het werken gingen/moesten, komt dit doordat de kinderopvang in op mars kwam? We weten het niet..

Wat wij doen.. Mika is volledig geënt tot nu. Finn heeft naast de hielprik (is trouwens ook iets vrijblijvends..) nog geen vaccinaties gehad. We moeten binnenkort weer naar het consultatie bureau. Daar gaan we het vast weer bespreken. Hij is bijna 6 maanden. Misschien dat we binnenkort gaan beginnen, misschien met een jaar. We weten het nog niet en tot de tijd dat wij zeker weten wat we willen wachten wij even met prikken. Liever iets laten en wel overwogen dan snel (omdat het zo heurt) en ondoordacht.

Trust yourself, you do the best you can!

Liefs, Amanda

http://www.rivm.nl/Onderwerpen/R/Rijksvaccinatieprogramma

http://www.vaccinvrij.nl/

http://nvkp.nl/

Heel interessant onderzoek over paracetamol bij vaccinaties. Ik kreeg bij het regulier consultatie bureau te horen dat ik maar paracetamol moest geven voor de bijwerkingen.. Ik zou dat nu echt niet meer doen. Ons antroposofische consultatie bureau wees ons op dit onderzoek en raadde ons weleda chamomilla zetpillen aan. Overleg altijd met je arts voor je geneesmiddelen overweegt!

http://www.rivm.nl/Documenten_en_publicaties/Algemeen_Actueel/Nieuwsberichten/2014/Paracetamol_ter_voorkoming_bijwerkingen_verlaagt_de_respons_op_vaccinatie

http://www.weledanet.nl/assortiment/list_bic.php?nav_artikel=A12622&prodinfo_nr=1816

I make milk, what's your superpower?

Borstvoeding is niet iets waarvan “anderen” de norm kunnen bepalen. Het is een unieke band tussen moeder en kind. Een band die bij elke nieuwe baby weer opnieuw wordt opgebouwd maar waar wel de herinneringen van de vorige borstvoedingsperiode meespelen.

Nou heb ik een hele sterke vriendin. Een topwijf! Die 2 kleine kindjes opvoed en een hele leuke relatie heeft met de liefde van haar leven. Een sterke vrouw die geen moeder heeft om op terug te vallen, geen moeder om even af te checken hoe de borstvoeding precies bij haar verliep. En die op haar meest kwetsbare moment naar haar hoofd geslingerd kreeg dat haar voeding niet voldoende was, dat het een goed idee was om bij te gaan voeden met kunstvoeding. Een powervrouw die op haar kwetsbaarst, als jonge moeder, even word medegedeeld dat wat ze doet niet goed is (en helaas is dat niet een uniek op zich zelf staand verhaal, het is de stem van zoveel vrouwen die soms al na een paar dagen stoppen omdat ze te horen krijgen dat “er niet genoeg” is)

En hoe hard ik ook mijn best doe om haar te empoweren, hoe hard ze ook haar best doet om te geloven dat “zij” het fout hebben en het bij de tweede veel meer op gevoel doet. Er is toch dat stemmetje dat blijft roepen. En dat doet zeer omdat ik vind dat ze het super doet en zeker meer dan genoeg melk heeft om de komende 20 jaar te voeden (al hoop ik voor haar dat het dan niet meer nodig is…).

Borstvoeding is, in mijn ogen, voor iedere vrouw uniek. De ene baby drinkt “veel”, de andere baby drinkt “weinig”. De ene baby heeft tanksessies van een uur en de andere baby is met 5 minuten verzadigd. Er is geen “norm”. Het is voor elke baby, voor elke moeder uniek. Het is hard werken, de eerste weken zijn voor mij een waas van poep, melk, melklekkages, tranen, nog meer poep, melk, luiers en vooral heel weinig slaap! Waarna het eigenlijk alleen maar makkelijker werd. Maar waarbij er echt geen enkele dag hetzelfde is. We leven volledig op haar ritme. (wat er op sommige dagen  voor zorgde dat ik aan de bank gekoekt zat met een baby aan de borst).

Tijdens mijn week in het ziekenhuis (ja was echt een topbevalling…) deden alle lieve zuster echt hun best om ons te helpen met de borstvoeding. Maar waar de een strikt 3 uur aanhield zei de ander voeden op verzoek laat haar maar drinken wanneer het nodig is. Ze viel af en kwam maar weinig bij waar vrij spastisch over werd gedaan. (Heel fijn als je net bevallen bent en vol met hormonen zit…) Zodra we thuis kwamen hebben we dat omgegooid en gingen we echt voeden op verzoek. Ik vertrouwde op mijn gevoel en heb dat eigenlijk niet meer los gelaten. Wat inhoud dat ze de ene dag elk uur drinkt en de andere dag met 6 keer voldoende heeft.

Met 8 weken werd mij op het consultatiebureau verteld dat 8 voedingen per etmaal meer dan voldoende was … awel, dat bepalen we zelf wel. Nog steeds, met 9 maanden drinkt ze de ene dag uren en de andere dag een stuk minder.

Er is namelijk geen norm, geen normaal, geen schema waarin je een baby kan plakken. Hoe vaak drink jij? Hoe vaak eet jij op een dag? Is er iemand die dat bijhoud? Wie zijn de mensen in jouw omgeving om opmerkingen te maken als: “moet ie nou alweer drinken?” “maar het is nog geen tijd, hij/zij kan nog helemaal geen dorst hebben.” Mijn dochter drinkt wanneer ze dorst heeft, honger heeft. Net zoals ik zelf doe. Wat niet wil zeggen dat je maar wat aan moet klooien, als je kindje een dalende lijn heeft is het goed om hier iets mee te doen, maar het is te gemakkelijk om dit op de borstvoeding te gooien. Er is een heel erg klein percentage, en dan bedoel ik echt heel erg klein, minuscuul klein, die geen melk heeft of niet voldoende melk. Het overgrote deel heeft genoeg melk maar jammer genoeg niet voldoende begeleiding. Borstvoeding geven is hard werk en wordt helaas niet meer zo als vroeger als normaal beschouwd en van moeder op dochter van zus op zus doorgegeven.

Het is zo jammer dat veel vrouwen op hun kwetsbaarst moeten vertrouwen op mensen die eigenlijk vrij weinig verstand hebben van borstvoeding. Vertrouw op je innerlijke stem! Op je eigen gevoel! Wij vrouwen, wij moeders weten heel goed wat het beste is voor onze kindjes. Helaas word ons door jan en alleman van alles aangepraat. Doktoren krijgen vrij weinig les over borstvoeding in hun opleiding, consultatiebureaus krijgen regelmatig lezingen over kunstvoeding, zijn zij dan de mensen die ons iets moeten leren over borstvoeding? (wat niet wil zeggen dat alle doktoren en consultatiebureaus zo zijn maar wat mogelijk wel voor een eyeopener zorgt.

 Mama’s, volg je gevoel!

Mocht je op zoek zijn naar informatie over borstvoeding of ergens tegen aan lopen.

www.borstvoeding.com beantwoord veel vragen.

Wil je iemand spreken?

Zoek contact met de LLL (la leache league) leidster bij jou in de buurt. Telefonische vragen worden gratis beantwoord. Waar nodig zijn zij ook bereid om langs te komen.

www.lalecheleague.nl

Loopt het echt spaak kan je altijd een lactatiekundige inroepen. Lees hiervoor je verzekeringsvoorwaarden door. Veel verzekeringen vergoeden dit of een deel er van.

Hippie, geitenwollensok, idealist, realist?

Een tijd terug zijn we in ons huis begonnen met een stuk minder suiker eten. Ik was (ben) serieus chocolade verslaafd. Dit vermijd ik dus hevig. Als eerste stap ben ik op hele pure chocolade overgestapt. Ik at me KLEM aan melk chocolade. Vooral in mijn zwangerschap. Dat ik geen 20 kilo ben aangekomen is een wonder ;-)

Maar goed. Nu niet meer, of in ieder geval niet meer zoveel. Ik wil dat mijn kinderen opgroeien met zo min mogelijk suiker, snoep, frisdrank en nog meer van dat soort dingen. Ik wil namelijk een gezonde basis neerleggen. Daarom geef ik mijn kindjes ook borstvoeding, zo lang als hun willen. En ik vind dat wij hun voorbeeld moeten zijn. Wij zijn hun spiegel. Maar ik vind het wel een hele grote stap om volledig voor altijd en eeuwig suikervrij te gaan. Ik eet al vegetarisch en dan ook al geen suiker.. ik hoor mijn familie en vrienden al denken.. wat eet je dan nog.. gras? Ik ben gemotiveerd door de filmpjes die de laatste tijd de ronde doen over social media. Daarin laten mensen zien wat suiker met je lijf doet, met je hoofd. Als je het nog niet hebt gezien, google het maar ;-). Dat is natuurlijk niet mijn enige drijfveer. Ik wil graag een gezond lijf, een gezond lang leven en ik ben er van overtuigd dat heel veel suiker daar geen bijdrage aan levert. Ik denk dat het goed is om bewust met eten om te gaan. Je hebt maar 1 lijf en daar mag je best lief tegen zijn.

Dus ik heb me voorgenomen om een tijd suiker arm te proberen. Ik vind het schokkend om te ontdekken dat bijna overal suiker in zit. Ik kan bijvoorbeeld geen beschuit vinden zonder suiker of zoetstoffen en ik kan mijn mayo nog niet gedag zeggen. En natuurlijk kan ik alles zelf maken! We hebben vandaag een heerlijke cake gemaakt, echt lekker. Onder aan de blog het recept en de foto’s.

Alles zelf maken met 2 kleine kindjes gaat me te ver. Mijn bloeddruk is vaak erg laag waardoor ik me niet lekker voel en nu met dat heerlijke warme weer wandelen we heel veel. En als ik mijn jongste draag krijgen wij het lekker warm, daalt mijn bloeddruk door de warmte en mijn bloedsuiker daalt ook waardoor ik het gevoel krijg dat ik bijna flauw val.. Advies van de huisarts en dieettist, misschien niet het beste maar het werkt, even iets heel zoets. Dan werkt voor mij een appel niet, een glaasje water niet. Nee dan moet er even een vruchtensap in met een taartje/koekje etc on the side. Natuurlijk ‘moet’ ik mijn eetgewoonte aanpassen en op tijd eten maar lieve ouders, jullie kennen het leven met kinderen, soms vergeet je te eten omdat je kindjes nu eenmaal soms wat meer aandacht vragen en harder schreeuwen dan die appel of extra boterham. En als ik op dorp loop met mijn gezin wil ik ook weleens een ijsje eten.. Daarom suikerarm. Het leven is niet zwart wit, mee veren is het antwoord. Al eet ik geen vlees en vis betekend niet dat ik geen kaas eet, of

melk drink. Ik zou je willen zeggen neem uit al het moois van de wereld hetgeen wat voor jou belangrijk is, wat voor jou en je gezin goed voelt.

Natuurlijk wil ik heel graag terug naar de basis. Maar is dat realistisch in onze wereld? Het kan absoluut! Maar dan kan ik niet doen wat ik leuk vind, of moet ik enorm veel moeite doen en daar kies ik op dit moment niet voor. Ik kan dan geen blogs schrijven 1000 jaar terug waren er geen computers, geen stroom, weinig letterkunde, ik kan geen maaltijden maken op gas want dat was er niet 1000 jaar terug, ik kan niet shoppen want 1000 jaar terug maakte je eigen kleding of als je rijk was liet je dit maken (mij kennende, ik zal vast toen ook niet rijk zijn geweest ;-) ). En ga zo maar verder. Ik denk ook niet dat man lief mee zal gaan.. Kramperen bedoel je zeker…

Er zijn natuurlijk gemeenschappen die zelf voorzienend proberen te leven, op hun manier en dat is een mooi streven. Maar voor nu niet ons streven. Al zou het zo mooi zijn, een zelfvoorzienend leven, een commune waarin je op elkaar onvoorwaardelijk kan terug vallen. Een utopia!

Ik denk dat het belangrijk is om altijd een streven te hebben. Daarom voor ons nu een suikerarm leven. Ik hoop jullie in een paar blogs up to date te houden hoe ons dat vergaat.

Lieve groetjes, Amanda

Suikervrije kokos cake




125 gram roomboter/kokosolie
2 eieren
200 gram speltmeel
100 gram palmsuiker/kokosbloesemsuiker
Beetje kaneel
2/3 theelepels bakpoeder
Naar smaak geraspte kokos




- Doe alle droge ingrediënten bij elkaar in een kom
- Smelt de boter een beetje (pannetje of magnetron (dan moet ik altijd aan een keer in de sport school heel lang geleden dat Suus en ik het over magnetrons hadden en zij zei; ik geloof niet in magnetrons hahaha)) en meng de boter/kokosolie met de eieren.
 - Doe de droge ingrediënten bij de natte en mix met een mixer alles door elkaar. Het word een stevige massa, anders dan ‘normale’ cake mix.
- Doe alles in een cake blik en bak op 180 graden, zo’n 25/30 min de cake af.

 Let op! Pas je oven aan naar de temperatuur waarop jij altijd je cake bakt want wij bakken met een combi magnetron en elke oven is weer anders! Test naar het einde even met een prikker of de cake al goed is. Door het gebruik van speltmeel is de cake machtiger dan ‘normale’ cake.

Bon apentiet/monkey tits, zoals wij dat thuis zeggen!