Moestuin Maandag (6)

Over zwaarlijvigheid, vriendelijke vriendjes en ongewenste bezoekers.

Regen en zon. De ideale combinatie om je tuin te laten bloeien en groeien. En groeien. En groeien. Jammer is het als je op vakantie bent en terug komt in een soort groene oase. Onduidelijk waar de ene plant begint en de andere ophoud.

De eerste week na thuiskomst heb ik van de zon genoten (30+ graden is echt geen tuinier weer,en stiekem wilde ik het oerwoud ook een beetje uit mijn hoofd bannen) en met een soort oogkleppen door de tuin gestrompeld. Die berg groen zou vanzelf wel weer weg gaan toch?

Uiteindelijk toch maar een soort van de moed bij elkaar geraapt en mij ontfermd over de zware dames. Ik heb al eens eerder geschreven over het dieven van de tomaten planten. Ik dacht dat dat een eenmalige aangelegenheid zou zijn. Blijkt toch dat je dat iets vaker moet doen omdat de dames anders een soort van obese worden. En met een soort van obese bedoel ik gigantisch zwaar met hun uitschieters over de grond, in elkaar verstrengeld en op bezoek bij meneer courgette, not a pretty picture. Dus gewapend met stok en touw baande ik mij een weg door het oerwoud. Biddend dat ik niet in een of andere verdwaalde egel dan wel glibberige worm zou gaan staan (want echte tuiniersters doen het op hun slippers). Na het betere duw en trek werk, met uiteraard eerbied voor de plantjes, had ik in ieder geval ontcijferd welke tak bij welke plant hoorde om zo de boel een beetje op te binden. 3 planten 2 bamboe buizen en een dooie tak verder begon het weer enigszins ergens op te lijken. En warempel! Er groeide zowat iets aan mijn pomodori’s en bij nadere inspectie bleken ook de trostomaten tot iets in staat. Ik geloof dat ik een vreugdedansje deed en vol trots alle mensen in mijn telefoon 10 foto’s stuurde. Het leefde nog!

De framboos was minder hard gegroeid maar hing er ook ietwat treurig bij dus ook die werd opgebonden. En zoals jullie misschien al hadden gezien, ook daar zit vrucht aan. Evenals aan de courgette.

Een steeds meer aftakelend aardbeidenplantje

Het enige wat het minder goed doet is mevrouw aardbei. Om de een of andere dubieuze reden (waar het gebrek aan groene vingers vast iets mee te maken heeft) vergaat die een beetje. We hebben wel al 2 hele aardbeien geoogst en zitten nu met een zielig bloempje met bruine randjes aan de blaadjes… niet echt iets om over naar huis te schrijven …. (evenals het kruidentuintje die er maar verdord bij staat). Al lijkt dat bijna onmogelijk aangezien aardbei schijnt te woekeren… Nou hier woekert niets hoor, hier lijkt het alleen maar in te slinken.

Naast het gegroeide groen waren er nog meer dingen ontstaan. Zo groeien de zonnebloemen als kool maar hadden ze in de tussentijd ook een innige relatie ontwikkeld met een horde friemelbeestjes, beter bekend als luis. Geen idee nog wat ik daar mee ga doen al weet ik nog van vroegah dat er altijd bergen lavendel onder de roos stonden vanwege diezelfde friemelbeestjes. Ze hebben geen smaak en houden dus niet van lavendel, misschien is dat de oplossing.

Wat wel leuk is  zijn de verschillende andere beestjes die onze tuin bezoeken. Zo spotten we dagelijks diverse vlinders en toen ik in de tuin bezig was kreeg ik gezelschap van een allervriendelijkst bijtje. (om de een of andere reden zie ik bijen als een soort knuffelinsecten, net zoals  lieveheersbeestjes. In tegentelling tot muggen en wespen die ik liever zie gaan dan komen ... en er zit idd een steekje los ;) )

Untill next time.

Keep it green

Suzan