Pinokkio

Ik betrapte mezelf er net op dat ik gewoon en keiharde leugen aan mijn kinderen vertelde.. Een keiharde of een leugentje om eigen bestwil? Laat ik de situatie even schetsen, een kleine introductie is dan wel nodig. Ik zit al een langere periode al niet zo lekker in mijn vel ( dat komt op een later tijdstip nog wel aan bod) en mama's hebben nu weleens even een momentje voor zichzelf nodig toch.. dus we staan in de keuken na al een hele lange dag met mama ik heb honger, mama ik heb dorst ( 10 sec dat we van tafel zijn), boodschapje halen en allebei een andere richting uitrennen, ik wil een filmpje kijken, ik wil een boekje, ik wil een spelletje spelen en ik heb honger ( ja alweer, het is immers 5 minuten nadat we van tafel zijn gegaan) en pitten zakjes naaien in de hoop dat ze daar iets mee kunnen doen ( bleek leuk voor wel 5 min!) en dus zet ik het water voor de 3de keer aan in een uur omdat ik trek heb ik een kopje warme chocolade melk, want o ja ik ben ook nog eens ongesteld. Mika die vraagt; Mama, wat ga jij nou drinken? Waar op de leugens des leugens komt; O dat is een soort van koffie lieverd. Mika; ja alleen voor mama's zeker? Ja schat, alleen voor mama's.
Ga ik vervolgens achter de computer zitten met mijn kop ' speciale mama koffie' komt Finn erbij aan tafel zitten en vraagt; Mama, thee??? Waarop ik zeg; Ja hoor lieverd, mama lekker thee! (insert schok emoticon)

Hoe erg is het om niet altijd de waarheid te vertellen aan je kinderen en had ik niet gewoon kunnen zeggen dat ik chocolade melk drink? Ik denk het wel maar om een hoop vragen en 'gezeur' voor te zijn werd dit mijn automatische antwoord vandaag. We proberen in ons gezin zo eerlijk en transparant mogelijk te zijn. Vragen als waarom gaan mensen dood, wat ligt erop mijn bord, waarom ben jij een meisje en ik niet, waarom zijn er geen dino's meer etc beantwoorden wij zo waarheid getrouw mogelijk. Er buiten gelaten dat wij ook niet altijd weten waarom iemand precies doodgaat en waar diegene dan heen is. En hoewel sommige antwoorden voor anderen als schokkend ervaren kunnen worden houden wij ons niet in. Als mijn man kip eet dan eet hij kip. Dan zijn we daar eerlijk in, dat is een dode kip niets meer niets minder. En waarom er geen dino's meer zijn komt omdat ze uitgestorven zijn, dood dus. Ja dat is heel verdrietig en jammer maar goed zo is het. Ik vind het zelf ook heel verdrietig en jammer dat ik niet opgegeten word door een spinosaurus of moet rennen voor mijn leven voor een raptor.

Hoe erg is het om niet altijd helemaal eerlijk te zijn... Ik heb geen idee. Soms mag je ook voor jezelf kiezen en achteraf gezien had ik wellicht gewoon kunnen zeggen, dat is iets wat mama erg lekker vind en van gaat genieten. Want ook mama's mogen gewoon genieten van de dag en hoeven niet 24/7 paraat te zijn. Wie voor een ander mag zorgen mag op de eerste plaats voor zichzelf zorgen. Hoe kan je namelijk liefde delen als je voor jezelf weinig liefde hebt. Je kunt ipv liefde ook andere woorden daar neerzetten; compassie, passie, kracht, eerlijkheid etc.

Het is denk goed te kijken dat wanneer je je er bewust van bent een leugentje om eigen bestwil te gaan vertellen eerst een keer ( of 10) adem te halen en te bedenken; is het nodig dat ik niet de gehele waarheid vertel? Kunnen mijn kinderen, en ikzelf omgaan met de waarheid en de reactie hierop. Denk aan huilbuien, ik wil ook en nog 10.000 vragen die op de eerste vraag volgen. Wees je eigen Japie krekel en kijk naar jezelf.
En heb je een keer geen zin in de eventuele reacties zoals bovenstaande kan je gewoon heel liefdevol zeggen; omdat mama hier zin in heeft en ervan gaat genieten ;-)

Warme groetjes, Amanda