Wat wil ik dat zij leert?

Op dit moment gaat er een foto viral van een leraar. Geen leraar die uit zijn panty flipt, geen foto om een leraar belachelijk te maken maar een foto van een leraar met een baby op zijn arm. Deze leraar moedigt jonge moeders aan hun kindjes mee te nemen en zelfs borstvoeding te geven in de klas.

Deze leraar geeft aan dat je niet alleen maar leert van droge stof tot je nemen maar ook het leren van normen en waarden.

Dit zette mij aan het denken. Mijn dochter heeft nog een paar jaartjes maar wat vind ik belangrijk voor haar? Wat wil ik dat zij leert?

Ik heb niet zo’n beste ervaring met school en het stramien passen. Neem klassikaal lezen #insertkotsemoji. Voor wie is dat leuk? Voor degene die stottert en dat dan voor de hele klas mag doen? (of moet luisteren naar hoe goed de rest het doet?) Voor degene die heel snel leest en naar de stotteraars moet luisteren en daarop besluit dat ze gewoon zelf verder leest maar als ze dan de beurt krijgt op dr kop krijgt omdat ze niet oplet? (u begrijpt ik hoor tot de laatste categorie).

Neem het opnoemen van de tafels bij de juf (back in the olden days, zo 1810 toen ik klein was en tafels moest leren deed je dat bij de juf aan het bureau). Dat kon ik niet (nog steeds niet trouwens). Als je een tafel goed had mocht je een stickerplakken op je tafeldiploma wat achterin de klas hing. Joepie, ik had een tafeldiploma met een sticker of 2 (de tafel van1 en de tafel van 10 gingen nog…). En als hij vol was mocht hij mee naar huis…. Tsja…

Tot ik laatst iemand sprak over de vrije school De tafel van 3. Alle stoelen in een kring. Voor de stoel zeg je 1 spring op de stoel zeg je 2 spring van de stoel zeg je 3 1x3=3 en zo verder. Mijn mond lag nog niet open op de grond… Wouw!! Dat had ik moeten hebben ik denk dat ik elke tafel binnen een dag uit mijn mouwtjes had geschud!! 

(dit is geen pleidooi om de vrije school tot het beste onderwijs van NL te benoemen maar wel een pleidooi om te laten zien dat het anders kan, wat voor naam we daar aan moeten hangen mag ieder voor zich weten).

Om over het opsteken van vingers nog maar te zwijgen… Een tijd terug volgde ik een lezing over het opsteken van vingers. Deze mevrouw, een lerares is daar mee gestopt. Zij liet een aantal videofragmenten zien waarop te zien was dat dit werkte. Je hoeft niet als een stel schapen je vinger op te steken en maar te hopen op je beurt. Wat leer je daarvan? Wie de langste vinger heeft?

Deze mevrouw liet zien dat kinderen keurig op hun beurt konden wachten, elkaar uit konden laten praten. Ze leerden niet wie de langste vinger had (of de meeste spieren om de arm zo lang in de lucht te laten hangen). Deze kinderen leerden naar elkaar kijken, luisteren en samenwerken. Is dat niet veel waardevoller?

Wat willen wij, als ouders, dat onze kinderen leren? Droge stof? Lesstof opgelegd door school? Zodat we met elkaar allemaal hetzelfde leren? Of is het mooi om kinderen zelf te laten ontdekken wat ze belangrijk vinden  zonder hen dingen op te leggen? Mogen ze niet zelf een pad makken in plaats van ze te verplichten over het gebaande pad te gaan? Wat als je meer aandacht geeft aan het sociale, wat als je tijd stopt in een kind?

Wat gebeurt er als je net als bovengenoemde leraar van het gebaande pad afwijkt? Wat gebeurt er als je net als die leraar van de vrije school besluit om de tafels op een andere manier te onderwijzen? Vergaat de wereld? Of doet iedereen het een stuk beter en lijkt het eigenlijk prima te werken?

Er zijn een heleboel dingen die ik niet kan.  D-T? ik doe vaak gewoon beide zit er in ieder geval 1 tussen die gebruikt moet worden. Klokkijken? I suck als het om klokkijken gaat, digitaal doe ik als de beste maar met wijzers… en soms heel soms heb ik daar last van. Had het geholpen als iemand had gekeken naar mij als persoon en geprobeerd had daarop de lesstof voor mij werkbaar te maken ipv mij te verplichten net zo te leren als in het boekje staat? Ik denk van wel. Ik denk dat de lesstof een leidraad moet zijn maar dat de manier waarop het aangeboden word per kind kan verschillen.

En ik begrijp dat dat een utopie lijkt. Je kan niet voor 25 kinderen 25 manieren van aanleren verzinnen/maken/ontwerpen. Of toch wel? Wat als we het zouden proberen? Wat als we zouden kijken wat het kind nodig heeft en daarop aansluiten? Zouden we kinderen dan niet veel meer kunnen motiveren? 

Think outside of the box.

 Suzan.

Voor meer informatie over de verschillende onderwijsvormen in Nederland verwijs ik jullie door naar deze site.