We bevinden ons bij een kindvriendelijk restaurant. We hebben er net een dagje dierentuin op zitten en besluiten om nog even wat te eten. Er is een speelhoekje voor de kids. Afijn een ieder kan zich zo'n soort etablissement voorstellen :).
Dan krijg ik jeuk, of laten we zeggen, ietwat irritatie. Jongetje laat vervolgens het speeltje staan en gaat wat anders doen. Dochterlief gaat ook weer wat anders doen waarna ik haar hoor zeggen: "Samen spelen." De irritatie word een lichte uitslag, lichtrood met wat meer jeuk zullen we maar zeggen. Vervolgens gaat hetzelfde jongetje weer met het eerste speeltje spelen en dochterlief komt er naast staan. Ze herhaalt de zin, of eigenlijk de 2 woorden; "Samen spelen." De irritatie word wat vuriger, iets meer jeuk, wat schilfers. Afijn het plaatje is geschetst zullen we maar zeggen.
Ik benoem dat het jongetje aan het spelen is, dat ze mag vragen of ze mee mag doen maar dat het kindje misschien niet samen wil spelen. Ze kijkt me bedenkelijk aan. Ik vervolg dat er nog meer speelgoed is, dat ik begrijp dat het een leuk speeltje is maar dat je soms even moet wachten. De moeder van het jongetje staat erbij en kijkt er naar. Vervolgens gaat dochterlief iets anders doen en word er niet meer met het speeltje gespeeld.
Wat is dat toch eigenlijk? Dat samen spelen? Vinden we dat ook als de buur vrouw (ongevraagd) door de boekenkast snuffelt en zegt "samen spelen samen delen" en vervolgens vertrek met je hele collectie boeket romannetjes? Of als je net een fijne serie/dvd aan het kijken bent en manlief voetbal wil zien. Zetten we dan ook de zender elke 5 minuten om. Want samen spelen, samen delen?
Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om zomaar alles met jan en alleman te delen. Ik wil namelijk in mijn eentje genieten van mijn boekjes/dvd serie/DIY project. Ik wil dat helemaal niet altijd maar met iedereen delen, laat staan als ze er zomaar bij komen staan en een ander verteld dat we dat gezellig samen moeten gaan doen. En toch, toch hoor ik dat met enige regelmaat naar kinderen geroepen worden. Met enige frustratie als Pietje of Marie daar lichtelijk geïrriteerd op reageert....
Nou zeg ik niet dat je niets moet delen, graag zelfs. Maar misschien is dat fijn als het op eigen initiatief kan? Ik vind samen spelen, samen delen namelijk weer iets heel anders dan samenspel. Ik zie dat met regelmaat gebeuren, samen in de zandbak, samen met de duplo. Maar dat is hier eigenlijk altijd op eigen initiatief waarbij het spel eigenlijk ook zonder (grote) problemen verloopt. Gek he? Of is het eigenlijk wel fijn om iets zelf te bepalen?
Zoals ik al schreef, dochterlief kan temperamentvol zijn. Of eigenlijk heeft ze gewoon een duidelijke mening en soms wat moeite met het kanaliseren van haar enthousiasme. Dit alles word enigszins versterkt als ze wat overprikkeld is (een lange dag dierentuin en daarna nog "gezellig" uit eten. Want voor wie was dat ook alweer gezellig? O ja, dat was onze behoefte, niet persee die van haar...). Vervolgens is mijn doel; enigszins eten in haar systeem en heelhuids (want struikelen gebeurt vaker als je moe bent) thuiskomen. Ik probeer zoveel mogelijk woorden aan haar gevoel en gedrag te geven al is de vraag of dat op zo'n moment aankomt.
Ik merk vooral dat ik het belangrijk vind dat dochterlief uiting mag geven aan haar eigen gevoel en het gevoel van de ander leert herkennen. Dat het oke is als ze niet wil delen, maar dat het ook oke is als de ander niet wil dat ze meespeelt. Ik vind het belangrijk dat ze weet dat als zij ergens mee speelt het niet door een ander afgenomen kan worden alleen maar omdat de ander het ook leuk vindt. Of dat besloten word dat ze om de 5 minuten met het desbetreffende speeltje mogen spelen.
Is het niet veel fijner om onze kinderen te leren hun gevoel te herkennen en hier woorden aan te geven? Zodat mochten ze nog een keer in een zelfde situatie belanden ze kunnen vertellen wat iets met hun doet in plaats van over hun gevoel heen walsen, onze ideeën op hen projecteren en hen verder maar te laten? Is het niet veel fijner om te communiceren in plaats van te verwachten?
Ik zie de moeder kijken als dochterlief staand haar pannenkoek opeet en vervolgens weer naar het speelplekje toe rent waar ze absoluut het hele speelhuisje voor zichzelf opeist (zonder daarbij andere kindjes uit hun spel te halen overigens).
Samen spelen, samen delen word op dat moment wat lastiger. Want, moe, lichtelijk geprikkeld en een nieuwe omgeving met nieuwe kindjes. Zij heeft op dat moment helemaal geen zin om samen te spelen en te delen, ze is al lang blij als ze haar eigen spel mag doen en er niet teveel van haar gevraagd word. Ze is namelijk een peuter, die worden over het algemeen gedreven door hun eigen ik, zijn nog niet in staat om daarin de behoefte van de ander te zien/voelen en daarnaar te handelen. Maar samen spelen samen delen... Ik bedoel, dat moet wel kunnen toch?
Suzan.
Sidenote;
Tijdens mijn zoektocht naar wetenschappelijk onderbouwde artikelen over de ontwikkeling van peuters en wat daarbij aansluit, stuitte ik op een lange rij artikelen waarin kinderen "moeten" leren delen. Waarin gesuggereerd word dat kinderen het "anders niet leren" en een soort zelfingenomen egocentrische monstertjes worden. Dat het belangrijk is om te pas en te onpas complimenten te geven en er continu driftbuien gesust moeten worden. Dit raakt mij als mens, als moeder. Wat maakt dat we kinderen zo graag sociaal gewenst gedrag op willen leggen en hierbij voorbij gaan aan hen gevoel? Waar is het stukje waarin we leren om woorden te geven aan een gevoel? En eigenlijk vooral, waar komen al die driftbuien vandaan?
Ik kwam een heel kort artikel tegen die vluchtig de ontwikkeling aantikt zonder daar een waardeoordeel aan te koppelen. Ook kwam ik dit artikel tegen tijdens mijn zoektocht, auteur van het boek; It's OK Not to Share. En dit artikel van Kiind magazine. De enige 2 artikelen waar ik achter durf te staan. Heb je behoefte om de ontwikkeling van een peuter uitgebreid te lezen; google is your friend ;), misschien wel verstandig om dan tussen alle voorwaardelijke en soms zelfs kind onvriendelijke stukken door te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten